Tunel Średnicowy w Warszawie
Pod pojęciem warszawskiego Tunelu Średnicowego określane są dwie konstrukcje, stanowiące obecnie fundament węzła dla ruchu pasażerskiego. Obydwie są dwutorowe, dedykowane odpowiednio dla ruchu dalekobieżnego i podmiejskiego. Całkowita długość odcinka pod ziemią wynosi 2310 metrów, zaś jako tunel zaliczany jest odcinek pomiędzy przystankami Warszawa Śródmieście i Warszawa Powiśle (w części podmiejskiej), o długości 1175 metrów. Obydwa tunele połączone są przejściami awaryjnymi.
Jako pierwsza, 2 września 1933 roku, otwarta została dzisiejsza linia podmiejska, pełniąca wówczas funkcje mieszane. 15 grudnia 1936 roku trasa została zelektryfikowana.
Po odbudowie ze zniszczeń wojennych tunel został oddany do ponownego użytku w 1948 roku. Razem z nim wybudowano drugi tunel (obecny dalekobieżny), uruchomiony w latach 60. przy okazji oddzielania ruchu podmiejskiego od dalekobieżnego, budując na starej linii średnicowej przystanki Ochota, Powiśle i Stadion.
W latach 2006-2007 odbył się remont tunelu podmiejskiego.
| Tunel dalekobieżny | Tunel podmiejski | |
| Lokalizacja | szlak Warszawa Centralna - Warszawa Wschodnia Osobowa | szlak Warszawa Zachodnia - Warszawa Wschodnia Osobowa |
| Liczba korytarzy | 1 | 1 |
| Liczba torów | 2 | 2 |
| Położony na liniach | Warszawa Centralna - Terespol | Warszawa Zachodnia - Warszawa Rembertów |
| Prędkość maksymalna | 60 km/h | 60 km/h |
| Data otwarcia | lata 60. | 2 września 1933 |
| Długość | 1175 m | 1175 m |
Galeria zdjęć
Wlot do tunelu dalekobieżnego od strony wschodniej.
Wlot do tunelu podmiejskiego od strony zachodniej.
Wlot do tuneli od strony zachodniej.
Wlot do tunelu dalekobieżnego od strony Powiśla.
